“Παλαιότερα ήμασταν πιο αθώοι. Κάθε χρόνο τα άγχη αυξάνονται. Νομίζω ότι στη ζωή μας πλέον έχει υπεισέλθει ο φόβος σε κάθε επίπεδο”.
Συνέντευξη στο ΒΗΜagazino και η ηθοποιός Βίκυ Παπαδοπούλου μιλά στη δημοσιογράφο Έρη Βαρδάκη. Αναφέρεται στις προκλήσεις της σημερινής κοινωνίας, τις διαφορές με τις προηγούμενες δεκαετίες, ενώ θυμάται και τις δύο πιο έντονες χρονιές της ζωής της μέχρι σήμερα.
“Αυτό που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι παλαιότερα ήμασταν πιο αθώοι. Κάθε χρόνο τα άγχη αυξάνονται. Νομίζω ότι στην καθημερινότητά μας πλέον έχει υπεισέλθει ο φόβος σε κάθε επίπεδο. Φοβόμαστε τον συνάνθρωπό μας, ανεξάρτητα εάν είναι ο γείτονάς μας”, δηλώνει η Βίκυ Παπαδοπούλου.
“Θα πω το πιο απλό: δεν θυμάμαι παλιά να κλειδώναμε το καλοκαίρι στο νησί τις πόρτες μας. Δεν ξέρω εάν αυτός ο φόβος καλλιεργήθηκε από τα ίδια τα γεγονότα που συνέβησαν από τα ΜΜΕ, από εμάς τους ίδιους. Κάθε χρονιά όμως που περνά μού φαίνεται όλο και πιο δύσκολη”, εξομολογείται η ηθοποιός.
“Ανήκω σε μία μεταβατική γενιά. Όταν ξεκινήσαμε, τα είχαμε όλα δεδομένα, πιστεύαμε ότι όλα θα πάνε καλά και καταλήξαμε να μην έχουμε τίποτα. Και πέρα από αυτό, εμείς μεγαλώσαμε σε έναν αναλογικό κόσμο και με έναν τρόπο βρεθήκαμε ενήλικες σε έναν ψηφιακό. Μοιάζει συνεχώς να προσπαθούμε να προλάβουμε την εξέλιξη, να κατανοήσουμε, να αφομοιώσουμε και αυτό δημιουργεί μία αμηχανία”, σχολιάζει στη συνέχεια της κουβέντας η Βίκυ Παπαδοπούλου.
“Εάν θυμάμαι έντονα μία χρονιά, αυτή ήταν το 2004. Ήταν μία πολύ αντιφατική περίοδος για μένα. Ενώ ο κόσμος πανηγύριζε το Euro και τους Ολυμπιακούς Αγώνες, εγώ είχα χάσει τον πατέρα μου.
Επίσης, το 2009, εξαιτίας μίας ασθένειας που είχα να αντιμετωπίσω, ενώ ήταν και η χρονιά που νομίζω ότι οι περισσότεροι αρχίσαμε να αντιλαμβανόμαστε τι μας επιφυλάσσει το μέλλον. Η οικονομική κρίση μάς κοιτούσε κατάματα”, παραδέχεται σε άλλο σημείο η Βίκυ Παπαδοπούλου.
Διαβαστε Ακομη
